از یوم شنبه 8 ماه صفر تا روز دوشنبه 17 شهر مذکور بنده در کراچی بودم ورفتن من جای رفقا این بود که در هر یوم یا در هر دو روز یکدفعه یک آنه میدادم در کالسکه که او را ترم میگویند سوار شده قدری نشسته بعد باز حرکت کرده و آنه دیگر کرایه داده به صدر میرفتم- اگر کسی از جایِ خوشدل باشد چرا از آنجا فرار میکرده باشد بعضی خواهند گفت که فلانی دروغ میگوید یا سکونت در صدر از راه صرفه جویی بوده نه چنانست – جواب اوّل اینکه روز اول که بصدر رفته بودم بسیار مانده وکوفته بودم وقدری خوابیدم نوکر دوست من که در جای او بودم ورفیق دیگر من حاجی چراغ الدین  اصرار زیاد کردند که اینجا بمان بنده نتوانستم سخن ایشان را برگردانم شب را بایشان گذاشتم پذیرایی درست از بنده نمودند روز دیگر هم تا بعد از ظهر نرفتم بعد از ظهر که بسرای رفتم دیدم حاجی محمّد حسین در سراست وکسی دیگر نیست احوال مرحوم حاجی ملا احمد را پرسیدم  گفتند که جان بحق سپرده دار دنیا را وداع نموده بنده گریهِ زیاد کرده از رفتن و از آمدن خود نادم وزَهره(جرئت) این که چیزِ بگویم نداشتم – بر گشته بصدر رفتن شروع کرده پیاده بصدر رفتم ومدّت ده یوم را در کراچی مکث نمودیم فقط در یوم یا در دو یوم یک مرتبه بدیدن رفقا بیش نمیامدم آنهم برای اینکه معلوم کنم که کی خیال حرکت را دارند –تا روز یک شنبه که 16 ماه صفر بود به بنده  توضیح  دادند که فردا یوم دوشنبه 17 ماه مذکور یقیناٌ حرکت خواهیم کرد بنده شب را مراجعت بصدر کراچی کرده علی الصباح ساعت هفت انگلیس پس از صرف چای سوار ترم شده بمسافر خانه آمدم دیدم هنوز درست تیِّار برای رفتن نیستند ودر فکراند که گاری گاوی را بگیرند که بارهای خود را حمل استیشن تمایند بنده بساعت نگاه کردم گفتم رفقا وقت میگذرد در فکر حرکت باشید باز هم بطریق سابق جواب طعنه آمیز را به بنده تعارف فرمودند بنده هم بطریق عادت متحمّل شده بیرون رفتم ویک درشکه را کرایه کرده آوردم بستر وصندوق خود را در توی آن گذاشتم ورفقا را تکلیف کردم که بیائید من کرایه داده ام سوار شوید  آخر حاجی ملا محمد با حاجی ملا محمّد حسین ملا حاجی همراه بنده سوار شدند