وقتی که وارد خلیج شدیم اسباب های خود مانرا بحمال ها داده که در اندرون کشتی بردند وخود مایان ماندیم در تجسس بر آمدیم که چگونه باید اندرون کشتی برویم-آمدند چند نفر پلیس ومایان  را در خانة که آنرا پلیت فارم میگویند وچند نفر انگلیسی آمده بلیط های ما را تفتیش کردند- بعد دو نفر داکتَرامدند نبض وشکم مایان را ملاحظه نمودند بعد از آن باز چند نفر دیگر آمده و – دستها و اتکت های ما را- مهر زدند و مایان را تا عصر در آن موضع معطل کردند.

وقت عصر یوم 9 شوال که مطابق 12 آپریل ماه انگلیسی باشد در کشتی سوار شدیم مایان را بردند در یک محلّ که در ته تر کشتی واقع بود – به اندازة که در کشتی پائین از آن آدم نشین نبود- درصورتی که مبلغ یازده روپیه برای انعام به حمال کشتی داده بودیم با همان حال مایان را به این مکان برد- جهت این بود که مایان توکل خود را بر خداوند جل شأنه کامل نکرده بودیم و امید خود را بر این کرده بودیم که اگر پول به حمال دادیم برای مایان جای خوب را خواهد گرفت- بقدرت خدایتعالی جای بدتر از همه جاها برای مایان خدایتعالی مقدر کرده بود- و چندان بر بنده بد میگذشت که دایم بمثل کسی که در میان روغن باشد یا در میان آب آغشته باشد بودم فقط تمامی جامه و بدنم از کثرت عرق چنان تر بود که گفتن نداشت به اندازة قلب بنده خفه بود که چه عرض کنم- یکدم در سر کشتی و یکدم پائین و گاهی به بهانة وضوء و گاهی به نیت تماشا خود را از میان خانه و رفقا بیرون می انداختم و دائم در فکر بودم که چگونه برای خود جایی نیکوتر از اینجا معین کنم میسر نمی شد- وقتیکه از آب دریا وضوء میگرفتم چنان چشمهایم می سوخت که گمان می کردم چشم خود را من پر از نمک و فلفل فرنگ کرده و دهان من هم باندازة تلخ وشور بود که گمان میکردی که نمک و ؟ زرد تر دهانم کردند باز هم خدا را به هزار زبان شکر وحمد میگویم که بنده را در پناه پردة خود نگاداشت و میدارد- وبنده بغیر از ذات ذوالجلال او پناه نداشته وندارم  از هر دری نامید بودم ورانده مگر امیّدوار بدرگاه او .