همچنین بطریقِ که در اوّل ذکر کرده بودم از خلص آمدیم باسفند واز اسفند بوادی فاطمه واز آنجا تقریبا نصف شب بود که وارد مکّه معظّمه گردیدیم وعلی الصباح آن رفته طواف قدوم را بجای آورده در خانه خود ساکن شدیم وگاهی در شباروز یک یا دو مرتبه  بلکه فقط یک مرتبه برای طواف بنده نمیرفتم چرا که حجاج زیاده از حّد  بودند وانبوهی بسیار قلبم تنگ میشد عصر یوم چهارشنبه 8 ماه ذیحجّه بود که از مکّه مبارکه بطرف عرفات شریف حرکت نمودیم حاجی ملا احمد وحاجی ملا عبدالعلی با مایان نیامدند چرا که حاجی ملا احمد شتر کرایه کرده بودند وشتر دار میخواست که وقت غروب یا عصر تنگ برود مایان جلوتر رفتیم ودر باز سر راه عرفات هر دو نفر یک شتر برای سواری خودمان کرایه کرده رفتیم نصف شب نشده بود که وارد عرفات شریف شدیم ودر مسجد عرفات که انرا مسجد نمره میگویند فرود آمدیم واز حاجی ملّا عبدالعلی و حاجی ملاّ احمد که خبر نداریم بحمدالله در چنان محلی که آب با خاک را میخوردند مایان بآب در نماندیم چرا که دو نفر رفیق  صاحب قوهّ داشتیم که حاجی احمد وحاجی میر ابراهیم باشد الغرض که تا بزوال در مسجد مذکور بودیم بعد از زوال نماز ظهر وعصر را عقب امام خواندیم وخطبه شنوده رو به جبل نهادیم  تا نزدیک غروب در کوه بودیم ومشغول باعمال وخواندن ادعیِه های لازمه بعد از آن فرود آمده شب را در مزدلفه در مسجد آن ماندیم ونماز شام وخفتن راخواندیم بودیم تا بنماز بامداد نماز بامداد هر کدام چند ریگ را برداشته آمدیم جمره عقبه را زدیم وباز پس گشته گوسفندهایی را که برای قربانی خریده بودیم ودر قربان جای گذاشته بودیم قربان نمودیم  واز بعضی ران های شان را باز کرده آمدیم بمکّه معظمه وطبخ کرده خوردیم شب هم در مکّه مانده روز دیگر بعد ازظهر باز بمنا رفتیم وریگ های خود را زده در کنار منا شب را ماندیم و روز را هم تا بعد از زوال ماندیم وریگ های خود را در هر سه مواضع زده بمکه آمدیم و رفقای خود را که با شتر علیحّده (جدا) رفته بودند یافتیم ملاقات کردیم- در رابع منزل هفتم بود احرام بسته بودیم ودر یوم جمعه عید وقتیکه ذبح کردیم شکستیم تقریبا دوازده شبا روز مُحرم بودیم دایم سر وپای برهنه و در میان خاک وریگ خوابیده وقتیکه سر خود میتراشیدم اگرکسی میبود که ملاحظه کند  تقریبا نیم استار (واحد وزن – سیر )خاک از بیخ موهای سرم بیرون آمد- یک سخن واجب الذکر را میگویم  رفقا جلوتر از بنده پیش یک نفر قهوه چی رفته بودند ظروف آب پیش ایشان بود –بنده از پسر شربت دار یک خوراک آب را به دوازده شاهی خریده از تشنگی سرکشیده نفهمیدم طعمدارد حاجی ملا محمد حسین در آخر به بنده گفتند که ای فلانی بمن بده که بچشم – بایشان دادم تا که بلب خود گذاشتند بیرون ریختند دیدم فقط لوش هاست (لجن) که از تحت جوی های بی آب وطن ما هنوز بدتر است که بنده همان آب را  خورده ام  با وجود اینکه در بجد بنده هیچوقت آب جوی ده را نمیخورده بودم مگر آب دهن قنات را بحمدالله که خدایتعالی جل جلاله بمایان اهل بجد نعمت داده که غیر از حمد وشکر چاره دیگر نداریم فقط . 

در مکه معظمه بین روز دوشنبه 13 ذیحجّه 1345( تحریر شد)