سرگذشت بیماری خود را درج نمیکنم که اگر درج نمودم از خواندن  ونوشتن آن متالم خواهم شد چرا که آدم مریضیکه جرئت نداشته باشد بگوید مریضم –وبخواهد خود برای  خود غذا و دوا تهیّه کند – و ولایت غربت هم باشد وبعضی از اسباب های لوازمه مهیِّا نباشد –وهیج یک از اقوام نزدیک  حتی که وراث بنده را با خود در خرج شرکت نمیدادند مثلاً حاجی اقا وحاج ملا محمّد با پدر وبرادر خود وحاجی احمد عبدالله با هم شریک بودند وبنده بارها استدعا نمودم بنده را با خود فقط در چای خود شرکت  ندادند بعضی از اوقات  از چای خودشان میخوردم وحق نداشتم که از خود یک خوراک چای دم دهم یا یک پاره از ذغال خود توی سماوار بیندازم – ودایم در فکر بودم که چگونه در کشتی آینده روز را بسر خواهم برد بحمدالله که چندان بد نگذشت ومدِّت یازده شبا نروز در کشتی بسر بردیم وبحمدالله خوش گذشت –

مگر اینکه مرحوم حاجی ملا احمد را همان شب اوّل (به حسپیتال) دواخانه بردند وچون بنده بحال خود نبودم جناب حاجی ملا عبدالعلی با مرحوم مذکور به حسپیتال رفتند وشب وروز در خدمت انمرحوم ایستاده بوده الحق که خدمت شایسته برای مرحوم کرد – ودر روز 8 ماه صفر یوم شنبه 1346 وقتیکه از کشتی بیرون آمدیم ودر سرای محمّد مولود سکونت گرفتیم وفات نموده جان را بجان سپرده از این تنگنای جهان رو بگلشن سرای جاودان نهاد-

وبنده در دکان رفیق  ودوست خود میر عبدالقادر صاحب سکونت داستم ورفقا در سرای مذکور توقف داشتند چندانی بربنده بد نگذشت از فضل خداوند کریم در مراجعت از مکه معظمه بنده تا آنوقت چنان راضی بسر نبرده بودم کسی نبود که بگوید بیا سماوار آتش کن یا قروت بمال یا بیا ایستاده شو که من آتش کنم مگر این بود که هر وقتی که به سرای میآمدم برادرم اقای حاجی آقا مجیر یک کلام پر معنی گوشه داری طعنه آمیز تعارف بنده مینمودند وبنده بخوشی بسر میبردم – واز جناب مذکور این طمع نداشتم امّا از صغار سنّ اگر فحش هم به بنده بدهند نخواهم رنجید