سلام

این سفرنامه در دفترچه ای شبیه به سررسیدهای امروزی نوشته شده که در ابتدای صفحات ان تقویم  سال 1306 شمسی به خط خود مرحوم حاج احمد علی حنفی بجد درج شده است ضمنا   مطالب داخل پرانتزها  توضیحات خودم می باشد ومربوط به سفرنامه  نیست

سفرنامه:

بسم الله الرحمن الرحیم

چون در ایام سعد ساعات در تاریخ 10 رمضان المبارک یوم دوشنبه 1345 مطابق 1305 شمسی و1926 عیسوی از بجد از آستانه بوس حضرت سلطان زید به نیکی و خوشوقتی رخصت شدیم (سوار مُتَر «ماشین» نزدیک مود تحریر شد) – آمدیم به مود در مود قدری توقف کردیم     چند نفر از دوستان را ملاقات کرده باز حرکت نمودیم آمدیم سربیشه و از سربیشه گذشتیم با ملا غلام حسین حاجی محمد ملاقات کردیم و غلام حسین حاجی محمود و پسر غلام حسین یوسف بعد از آن راه افتادیم آمدیم بصالح آباد از صالح آباد آمدیم بشوسب(شوسف) و در مسجد شوسب بجماعت نماز خواندیم و حرکت نموده راندیم تا آمدیم به نِه از راه غیر سیر که راه معلوم نبود بسیار کوشش کردیم و راه نما گرفتیم تا آمدیم بحود نِه یکنفر سردارسیک در انجا بود وبیچاره از ما پذیرایی خوب کرد علی الصباح از خواب که حرکت کردیم آب برای ما بدلو(دول.سطل )از چاه بر کشید وضو کرده فریضه الهی را بجای آوردیم چون دیر حرکت کرده بودیم آنروز را روزه نگرفتیم چای میخوردیم که آقا محمدحسین آمدند گفتند زود باشید آمدیم در پای مُتَر(ماشین) آنوقت شَوفِر پدرسوخته کار مُتَر خود را درست کند بعداز آنکه عرابه های(لاستیک) مُتَر را درست کرد ناءب الحکومه او را خاسته بود رفت وبسیار دیر آمد الغرض که خیلی معطل شدیم باز وقتیکه میخواهیم حرکت کنیم راه خرابیست زور فشار زیاد مُتَر را دادیم وبجبر(زحمت) زیاد تا چند ساعت از روز برامد از حوالی نِه خارج شدیم آمدیم  نزدیک خیل بلوچ که خوراکشان ملخ بود و در آنجا نهار خوردیم و سراغ آب وضو کردیم ما را بلد دادند که در پس این محل آب است رفتیم سر آب روان وضو  کرده اذان گفتیم و نماز ظهر را بجماعت گذاشتیم این مطلب را تحریر نکردم که امدیم به خونیک بعد از نِه آنجا چند نفر آب خوردند.

ایمان ستاره درخشانی است که گاهی در آسمان تیره زندگی تابیده آفاق را روشن میکند بوستان فرح بخشی است که مسافر در حرارت و بادهای سمی صحرا بدان پناهنده شده ودر زیر سایبان آن آسایش می جوید وتنها راهی است که ما را به سعادت دایمی می رساند